[Fic SNSD] oo Wizard oo [YulSic/TaeNy/Soosun] #Fantacy

WIZARD

อารัมภบท...







เปลวไฟที่กำลังลุกโชติช่วงโหมกระหน่ำ บ้านเมืองเกือบครึ่งของโลกฝั่งตะวันออกกำลังถูกเปลวเพลิงมรณะ
แผดเผาจนมอดไหม้ ไม่ว่าผู้คนจะระดมพลังสาดซัดน้ำใส่มากมายจนร่างกายอ่อนล้าแทบหมดแรงเท่าไร
ก็มิอาจทำให้เปลวไฟมรณะนี้ดับมอดลงได้ มันทั้งร้อนและทรมานแสนสาหัส 


แค่เพียงมองด้วยสายตาความรู้สึกทรมานก็สุมเข้ามาภายในร่างกายของผู้คนทุกๆเพศทุกวัยที่รอดชีวิตยืน
มองร่างที่ลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิงในเมืองที่ตอนนี้กลายเป็นกองเพลิงขนาดใหญ่กำลังกรีดร้องอย่างทรมาน
บางคนที่หลุดพ้นออกมาจากกองเพลิงได้ ผู้รอดชีวิตทั้งหลายต่างช่วยกันดับไฟบนร่างให้ด้วยน้ำ

...แต่ก็ไร้ประโยชน์


เปลวไฟมันยังคงลุกโชนร้อนระอุเผาร่างคนคนนั้นจนสิ้นวิญญาณ ภาพน่าสลดทำเอาผู้รอดชีวิตน้ำตาตก
ทรุดร่างลงกับพื้นอย่างหมดหนทาง ครอบครัวของพวกเขาที่ติดอยู่ด้านในก็มิอาจรอดออกมาได้ 

ถึงจะรอดมา...ก็คงจบชีวิตลงแบบชายผู้นี้เช่นกัน


...ไม่ว่าใคร หากได้สัมผัสกับเปลวไฟมรณะนี่แล้ว มันจะไม่สามารถใช้น้ำดับได้....นอกจากชีวิตที่ดับสิ้นของคนผู้นั้น






"ฮึก..ก ข..ข้าไม่ได้ตั้งใจ ท..ท่านแม่ ข้าขอโทษ"

"ข้าบอกแล้วใช่ไหม!...อย่าสติหลุดจนเผลอใช้มันลูกข้า"

"ฮือ..อ ก็มันจะทำร้ายท่านแม่" 

เด็กน้อยใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยฝุ่นเถ้าถ่านสีดำและน้ำตาจิกสายตาใส่ร่างที่มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน
อยู่ตรงหน้าสามร่างกับอีกครึ่งเมืองที่เขาขาดสติเผลอสาดเปลวไฟใส่เพราะกลัวว่าโจรชั่วอีกสองคน
ที่วิ่งหนีไปจะรอดชีวิต


"ลืมแล้วหรือลูกข้า ว่าข้าเป็นแม่เจ้าและข้าก็เป็นราชินีของโลกฝั่งตะวันออกนี้ พวกมันทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"


"แต่...ข้าเป็นห่วงท่านแม่"


"ไปซะ รีบไปจากที่นี่ ก่อนที่คนอื่นจะสืบเรื่องจนมาถึงข้ากับเจ้า...เก็บสร้อยนี่ไว้เป็นตัวแทนข้านะ ลูกรัก"

เด็กน้อยก้มลงมองสายสร้อยที่ท่านแม่ถอดแล้วนัดใส่มือน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ



...ท่านแม่จะทิ้งข้า ท่านแม่ไล่ข้าอย่างนั้นเหรอ เพียงแค่ข้าเผลอใช้พลังนั่นเท่านั้น ข้าถึงกับอยู่ที่นี่ไม่ได้เลยหรือ



"ข้าไม่ได้ทิ้งเจ้าลูกรัก แต่เพื่อความปลอดภัยของเจ้า ข้าไม่อาจมองลูกของข้าถูกตรึงแล้วเผาทั้งเป็นได้หรอกนะ

...เก็บเรื่องพลังของเจ้าเป็นความลับ จงหาทางควบคุมมัน ให้ใช้แต่สิ่งที่ข้าเคยสอน...อย่าใช้มันออกมา เข้าใจใช่ไหม"


ท่ามกลางเปลวเพลิงที่ยังคงโหมกระหน่ำ ร่างของแม่ลูกที่แอบคุยกันอยู่ในป่ากำลังกอดกันด้วยความอาลัยรัก

"ข..ข้าไม่รู้ต้องทำอย่างไร"


"มองหาคนที่จะช่วยเจ้าได้ คนที่พลังมากพอกับเจ้า...คนที่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ เจ้าได้จดหมายเข้าเรียนที่นี่ 

ที่นั่นจะมีแต่คนระดับพอกับเจ้า...อีกสองปีจากนี้ เจ้าถึงจะเข้าไปศึกษาได้ นี่แผนที่...เจ้าต้องหาทางไปเอง 

อย่าลืมนะลูกรัก...พลังที่ทำลายทุกสิ่งตรงหน้าเจ้า 'อย่าใช้มัน' จนกว่าเจ้าจะมั่นใจว่าควบคุมมันได้"



...แววตาที่สะท้อนภาพเปลวเพลิงมรณะกำลังสั่นระริกด้วยความกลัว สลดใจ หดหู่และเสียใจ มีน้ำตา
ไหลพรากออกมาเป็นสายธาร ภาพตรงหน้าคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา บ้านเมืองของตัวเองวอดวายด้วย
น้ำมือของเขา มือของเด็กน้อยเพียงคนเดียว...ที่เป็นลูกสาวของราชินีของเมืองนี้แท้ๆ


"ไปได้แล้ว..ก่อนที่พวกทหารในวังจะตามจับได้ พวกเขาจะจับเจ้าไปสอบปากคำ เจ้าถูกจับได้แน่ๆลูกข้า"

"ล..แล้ว เมืองของเราล่ะท่านแม่"

"มันจะดับลง เมื่อจิตใจเจ้าหมดสิ้นความโกรธและเกลียดชังต่อคนพวกนี้ที่เจ้าปล่อยเพลิงออกมา 

ข้าไม่เป็นไร...รีบไปซะ ข้ารักเจ้านะลูกรัก" 


คนเป็นแม่ก้มลงกอดลูกสาวอีกครั้ง จุมพิตบนหน้าผากมนด้วยความรักและเป็นห่วงสุดหัวใจ พร้อมกับผลัก
ลูกสาวให้ถอยเข้าไปในป่าทึบอันมืดมิด สองสายตาจ้องมองกันครั้งสุดท้ายด้วยสายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด


...แต่สุดท้าย ร่างของเด็กน้อยก็กระโดดหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วเมื่อมีทหารกว่าสิบนายวิ่งตรงเข้ามา
หาราชินีของพวกเขา



"ท่านราชินี!! ท่านปลอดภัย" 

"แน่สิ...ข้าเป็นถึงราชินีนะ แค่ออกมาเดินเล่นนิดหน่อยแล้วก็ถูกพวกโจรป่าจากเมืองไหนไม่รู้จะจับไปเท่านั้นเอง"

"พ..พวกข้าขออภัยที่ทิ้งให้พระองค์ตกอยู่ในอันตราย" 


เหล่าทหารรีบคุกเข่าลงเพื่อขอโทษราชินีที่ทำให้เจ้าเหนือหัวของตนเองอยู่ตามลำพังจนเกิดอันตราย

"ลุกขึ้นเถิด ข้าเป็นคนออกมาคนเดียวเอง"

"อ้าว แล้วธิดาของท่าน...หรือว่าโดนจับไป!!"

"ลืมแล้วหรือไร ข้าส่งลูกสาวของข้าไปเรียนตั้งแต่เช้ามืดแล้ว" 


พวกทหารต่างมองหน้ากันด้วยความมึนงง เมื่อก่อนนี้ไม่กี่ชั่วโมง พวกเขายังเห็นธิดาของราชินีเดินเล่น
อยู่ในวังอยู่เลย แต่หากราชินีตรัสมาเยี่ยงนั้นแล้ว ทหารอย่างพวกเขาก็มิอาจโต้เถียง


"ครับ...แล้ว ไฟพวกนี้ ท่านรู้หรือเปล่าครับว่ามันมาได้อย่างไร พวกโจรนี่หรือองค์ราชินี"

"...ไม่หรอก เปลวเพลิงนี้มันสูญหายไปนานแล้ว พลังแบบนี้ไม่ใช่โจรกระจอกพวกนี้หรอก"



"เพลิงทมิฬ...พวกข้าจะตามจับคนผู้นั้นมาให้ได้ครับ"

"อย่าเลย เจ้าอาจจะกลายเปาเถ้าแบบโจรพวกนี้ ข้าว่ามันคงจะหายไปเองนั่นแหละ บอกพลเรือน

อย่าไปแตะต้องมัน มันจะหายไปเอง เก็บน้ำเอาไว้ใช้ดื่มกินเถอะเมืองเราเป็นเมืองแห่งความร้อน 

น้ำน่ะไม่ค่อยจะมีใช้ ที่สำคัญมันใช้ดับเพลิงนี้ไม่ได้หรอก...บอกไปด้วยว่า หากสิ่งมีชีวิตริอาจไปแตะต้อง

มัน...มันจะไม่ดับไปจนกว่าสิ่งมีชีวิตตนนั้นจะสิ้นลมหายใจ" 


เธอเอ่ยด้วยใบหน้าสง่างามที่แสนสงบนิ่งสมกับเป็นราชินีของฝั่งตะวันออก พร้อมกระโดดหายวับไปกับตา
เพื่อไปช่วยเหลือพลเรือนของตนเองที่อาจรอดชีวิตตอดอยู่ในที่บางแห่งในกองเพลิง


...ควบคุมมันให้ได้นะลูกรัก พ่อเจ้าคงดีใจที่มีผู้สืบทอดพลังของเขา

 

สองปีต่อมา...

ร่างของสาวน้อยวัยสิบหกกำลังเดินล่องลอยไปมาอยู่ที่ดินแดนแห่งความหนาวเหน็บ ฝั่งโลกทางใต้
ที่หลังจากวันนั้นเขาก็เดินทางไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมายจนมาถึงดินแดนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและ
ความหนาวเย็น


ผู้คนต่างจ้องมองด้วยความประหลาดใจไม่น้อย เพราะเด็กสาวคนนี้ไม่ได้มีเครื่องนุ่งห่มที่ปกปิดและ
ป้องกันความหนาวเลยสักชิ้น มีเพียงเสื้อผ้าธรรมดาๆ ออกจะเป็นเสื้อผ้าแถบตะวันออกเสียด้วย
ทวีปที่มีแต่ความร้อน

...แต่นี่มันทางใต้นะ สิ่งเหล่านั้นมิอาจช่วยใหความอบอุ่นกับเขาได้หรอก


"ไอ้หนู เจ้ามาจากฝั่งตะวันออกหรือ ไม่หนาวหรือไร...เอาผ้าร้านข้าไหมล่ะ" 

หญิงชราผู้หนึ่งที่นั่งขายผ้าขนสัตว์กันลมกันหิมะอยู่ข้างทางเอ่ยถามเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง


"ไม่ล่ะ ข้าไม่มีเงินหรอก อีกอย่าง...ข้าไม่ได้หนาวเสียหน่อย"

"ไม่เป็นไรไอ้หนู...รับไว้เถอะข้าให้" 


เกินกว่าที่หญิงชราใจดีคนหนึ่งจะใจร้ายทิ้งให้เด็กสาวหนาวตายในเมืองของตนเอง จึงส่งผ้าขนสัตว์ผืนหนา
ให้เด็กสาวไปหนึ่งผืนพร้อมแอปเปิ้ลอีกสองลูกใหญ่ด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น


เด็กน้อยก้มลงมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่สื่ออารมณ์ ค่อยๆยื่นมือเรียวออกไปดันสิ่งของมีค่ายิ่งของคนแถบนี้กลับไปให้หญิงชรา


"ท่านเก็บไว้เถิด ข้าไปหากินในป่าได้ ส่วนเรื่องความหนาวเย็น...มันทำอะไรข้าไม่ได้จริงๆ"



................................................................

ต่อตอนหนึ่งเลยจ้า

ตอนนี้มีหนังสือพร้อมส่งนะคะเหลืออยู่ 7 เล่ม ใครต้องการสั่งสามารถทักมาได้จ้า

Line : phurramid
mail : phurramid@hotmail.com

รายละเอียด

main pairing : YulSic/TaeNy/SooSun/
ขนาดหนังสือ : A5
Font : Cordia New 13
เนื้อในใช้เป็นกระดาษถนอมสายตา 75 แกรม 
จำนวน : 500-700 หน้า (โดยประมาณ)